Związek Polskich Artystów Plastyków

fot. Czesław Czapiński

Piotr Głowacki

Oeuvre Bogusława Lustyka

 

Niełatwo jest zmierzyć się z twórczością tak obszerną i wielotematyczną, jak ma to miejsce w przypadku Bogusława Lustyka. Aktywność urodzonego w 1940 roku artysty realizuje się w rozległym paśmie dyscyplin (malarstwo, rzeźba, grafika, instalacja) i podejmowanych tematów, które postaram się przybliżyć i analitycznie omówić. Mamy do czynienia z artystą spełnionym zawodowo i w życiu prywatnym. Przeżył jako dziecko tragedię powstania warszawskiego, jednak dalsze koleje losu obfitowały w wydarzenia pełne dobrych przygód i sukcesów.

 

Dodać od razu trzeba, że mowa o zjawisku nietuzinkowym ze względu na zaznaczony rozmach działań i aktywności artystycznej, ale i, co najważniejsze, ich potencjał formotwórczy i wartościową jakość wyrazową. Lustyk to artysta, którym włada twórczy niepokój, nie poprzestaje on na już zdobytych osiągnięciach, lecz stale podejmuje nowe wyzwania i poszukuje dla nich nowych rozwiązań.  Wraz z wiekiem nie traci impetu. Jego instynkt i twórcze dążenia utrzymują się w rosnącym wręcz napięciu woli, co zaowocowało manifestacją, kreowanej od kilku lat, własnej metody Crush Artu, realizowanej jako forma instalacji...

Z Piotrem Naliwajką, współtwórcą grupy Tercet Nadęty, polskim malarzem, twórcą portretów i układów figuralnych, rozmawia Janusz Janowski

Janusz Janowski: Twoja kariera, jako artysty rozpoczęła się w momencie, w którym tworzenie obrazów w oparciu o tradycyjne środki wyrazowe, czyli figuratywny paradygmat wypracowany w sztuce łacińskiej, był niemal całkowicie zakwestionowany, nie tylko przez teoretyków, ale też przez samych artystów. W dominującej wówczas sztuce awangardowej obraz w rozumieniu tradycyjnej sztuki był właściwie odrzucony poza dopuszczoną formułą sztuki abstrakcyjnej. Wraz z kolegami z grupy Tercet Nadęty pojawiłeś się wówczas w rzeczywistości polskiej sztuki nagle. Tak to przynajmniej pamiętam ze swojej malarskiej młodości artystycznej. To było oszałamiające wkroczenie w zastałą przestrzeń ówczesnej sztuki. Dlaczego prezentowaliście właśnie taką formułę artystyczną i skąd czerpaliście siłę do tego, aby się tak gwałtownie przeciwstawić temu wszystkiemu, co wówczas było istotne i ważne w sztuce, co było w niej doceniane i co było także przez artystów akceptowane jako jedynie możliwe i ważne?

Piotr Naliwajko: Jeśli chodzi o mnie, to ja to ćwiczyłem przez całą edukację w akademii. Koledzy przenieśli się do Krakowa, a ja zostałem w Katowicach, będąc odtąd sam przeciw wszystkim. Choć to zabawnie brzmi, to jednak tak właśnie było. Wypracowałem wówczas w sobie pewną twardość, także przy okazji kolejnych wspólnych wystaw, podczas których utwierdzaliśmy się w przekonaniu, że to, co robimy, ma odbiór społeczny, o który nam głównie chodziło. Wydaje mi się dzisiaj, że przede wszystkim zależało nam na tym, żeby nasza sztuka została dostrzeżona. Stosowaliśmy rozmaitego rodzaju techniki, przybieraliśmy pozy, zakładaliśmy maski, a wszystko to miało charakter swoistych tarcz. Funkcjonowaliśmy zatem przez dłuższy czas w świadomości jako nietypowa malarska grupa, albo raczej coś w rodzaju kabaretu plastycznego. Uznawano, że coś potrafimy, choć to, co robimy, jest właściwie bez sensu, bo tak się już nie robi, czyli że robimy to wszystko „dla jaj”. Dzisiaj wydaje mi się, że chyba jako grupa popełniliśmy błąd, do samego właściwie końca utrzymując ten kabaretowy ton.