11 października o godz. 16.30 w Galerii Ratusz na II piętrze UM odbędzie się wernisaż wystawy malarstwa Gabrieli Trynkler-Kwiatkowskiej.
Gabriela urodziła się i mieszka w Gdańsku. W latach 1979-82 studiowała grafikę w Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu im. Mikołaja Kopernika w Toruniu, a od 1982 roku malarstwo w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku.
MIĘDZY NIEBEM A ZIEMIĄ
Gabriela Trynkler od lat uprawia tyleż efektownie, co efektywnie wolny zawód malarki. Jej życiowy wybór zdecydował, że w amfiladzie malarskich wizji i metafor poszukuje ukrytego sensu świata i jego prawdziwej urody. Jej obrazy są efektem ścierania się pierwotnej, zazwyczaj intuicyjnej wizji z całą gamą możliwości kolorystycznych odkrywanych w mieszaniu farb i werniksów. Dlatego w jej malarstwie mniej ważna jest warstwa narracyjna, ale odnajdywanie w mitycznych wizjach czy archetypach wyobraźni tajemniczej urody życia, jego mistycznego blasku i subtelności detali tworzących harmonijną całość. Mozaika barw, raz stonowana, a innym razem ostro skontrastowana, zawsze czysta i nasycona, jest manifestacją intuicyjnego postrzegania przez Gabrielę zjawisk duchowych i materialnych, pojmowanych jako „jedność przeciwieństw”.
Wystawa Gabrieli Trynkler zatytułowana „Między niebem a ziemią” jest kolejnym krokiem w procesie badanie relacji pomiędzy realnością a baśniowością, mitami a materialnością świata oraz próbą głębszego odczytania tych znaczeń. Uroda i tajemnica przedstawionych malarskich wizji nie ma nic wspólnego z jałowością tzw. kultury masowej. Jest panoramą świata wolnego od trywialności i odsłania bezinteresowne piękno i wieloznaczność odwiecznej tajemnicy...
Cykl pionowych obrazów, których tytuły oddają ich metaforyczne przesłanie: „Sezam”, „Zmierzch w Wenecji”, „Wieża Słońca” czy „Oda do Księżyca” przedstawia zjawisko przenikania się planów: realnego i baśniowego. Cykl „Katedr” to odkrywanie znaczeń tego symbolu, który ze swej natury jest łącznikiem Ziemi i Nieba, domeny boskiej i ludzkiego porządku, mistycznego uniesienia i materialnej potęgi architektury. Katedry Gabrieli prowadzą nas przez krainy wyobraźni, gdzie odnajdujemy korzenie naszych europejskich mitów, baśni, obrazów sennych i tworów własnej wyobraźni. Pozostałe obrazy to kolejne kadry jej nieustającej epopei, drogowskazy, znaki zapytania, dawno zapomniane reminiscencje fascynacji i lęków okresu dzieciństwa.
Cechą charakterystyczną obrazów Gabrieli jest brak postaci ludzkich uczestniczących w malarskim spektaklu. Artystka powołuje do istnienia własne światy, a człowiek jest zapraszany do misterium uczestnictwa jako obserwator...
Gabriela Trynkler traktuje swoją twórczość jako rodzaj dialogu z odbiorcą jej malarstwa i wynika to z jej filozofii tworzenia. Artystka traktuje malarstwo jako opowieść lub rozmowę o sprawach pasjonujących, zapominanych w codzienności, lecz istotnych i uniwersalnych, zaś barwny owoc owego dialogu, to każdy jej obraz przed którym stajemy w zadumie...
Antoni Kozłowski, 2004
|
|
|
|
|
|
|
|
MIĘDZY NIEBEM A ZIEMIĄ
Gabriela Trynkler od lat uprawia tyleż efektownie, co efektywnie wolny zawód malarki. Jej życiowy wybór zdecydował, że w amfiladzie malarskich wizji i metafor poszukuje ukrytego sensu świata i jego prawdziwej urody. Jej obrazy są efektem ścierania się pierwotnej, zazwyczaj intuicyjnej wizji z całą gamą możliwości kolorystycznych odkrywanych w mieszaniu farb i werniksów. Dlatego w jej malarstwie mniej ważna jest warstwa narracyjna, ale odnajdywanie w mitycznych wizjach czy archetypach wyobraźni tajemniczej urody życia, jego mistycznego blasku i subtelności detali tworzących harmonijną całość. Mozaika barw, raz stonowana, a innym razem ostro skontrastowana, zawsze czysta i nasycona, jest manifestacją intuicyjnego postrzegania przez Gabrielę zjawisk duchowych i materialnych, pojmowanych jako „jedność przeciwieństw”.
Wystawa Gabrieli Trynkler zatytułowana „Między niebem a ziemią” jest kolejnym krokiem w procesie badanie relacji pomiędzy realnością a baśniowością, mitami a materialnością świata oraz próbą głębszego odczytania tych znaczeń. Uroda i tajemnica przedstawionych malarskich wizji nie ma nic wspólnego z jałowością tzw. kultury masowej. Jest panoramą świata wolnego od trywialności i odsłania bezinteresowne piękno i wieloznaczność odwiecznej tajemnicy...
Cykl pionowych obrazów, których tytuły oddają ich metaforyczne przesłanie: „Sezam”, „Zmierzch w Wenecji”, „Wieża Słońca” czy „Oda do Księżyca” przedstawia zjawisko przenikania się planów: realnego i baśniowego. Cykl „Katedr” to odkrywanie znaczeń tego symbolu, który ze swej natury jest łącznikiem Ziemi i Nieba, domeny boskiej i ludzkiego porządku, mistycznego uniesienia i materialnej potęgi architektury. Katedry Gabrieli prowadzą nas przez krainy wyobraźni, gdzie odnajdujemy korzenie naszych europejskich mitów, baśni, obrazów sennych i tworów własnej wyobraźni. Pozostałe obrazy to kolejne kadry jej nieustającej epopei, drogowskazy, znaki zapytania, dawno zapomniane reminiscencje fascynacji i lęków okresu dzieciństwa.
Cechą charakterystyczną obrazów Gabrieli jest brak postaci ludzkich uczestniczących w malarskim spektaklu. Artystka powołuje do istnienia własne światy, a człowiek jest zapraszany do misterium uczestnictwa jako obserwator...
Gabriela Trynkler traktuje swoją twórczość jako rodzaj dialogu z odbiorcą jej malarstwa i wynika to z jej filozofii tworzenia. Artystka traktuje malarstwo jako opowieść lub rozmowę o sprawach pasjonujących, zapominanych w codzienności, lecz istotnych i uniwersalnych, zaś barwny owoc owego dialogu, to każdy jej obraz przed którym stajemy w zadumie...
|
Antoni Kozłowski, 2004 |
|
