Związek Polskich Artystów Plastyków

fot. Piotr Muschalik

Z Antonim Cyganem, artystą malarzem, profesorem sztuk plastycznych, rektorem Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach, rozmawia Janusz Janowski.

Janusz Janowski: We współczesnym świecie sztuki przytłaczająca większość artystów jest przekonana, że najważniejszym ich wkładem w obszarze kultury jest sztuka budząca zdumienie i szokująca widza, a dodatkowo najbardziej jak to możliwe oryginalna. Twoja postawa artystyczna jest odmienna, ugruntowana w określonej tradycji wyrazowo-artystycznej i z tego też względu na pewno nietypowa dla współczesnego środowiska artystycznego. Dlaczego przyjąłeś taką właśnie postawę i w ten sposób formułujesz język swojej sztuki?
Antoni Cygan: To jest pytanie, które sięga do korzeni, do wczesnych, podstawowych decyzji, które kiedyś podjąłem. Wszystko zaczęło się od tego, że pewien rodzaj obrazowania zawsze był mi bliski, był naturalny i wydawał mi się wręcz oczywisty. Wykorzystywałem go od zawsze w swoich rysunkowych próbach, już także w okresie studiów. Oczywiście, moje poszukiwania odbywały się w bardzo różnych kierunkach, jednak ujęcie człowieka w jego dwóch wymiarach, duchowym i cielesnym, stało się dla mnie punktem oparcia każdego kolejnego wyzwania malarskiego.

krzysztof Klimek, fot. Marek Gardulski

O krzysztofie Klimku pisze Kai Uwe Schierz
Człowiek ze zmysłem możliwości - zapowiedź

Widok z okna na podwórze. Dwa skrzydła okienne z czterema szprosami dzielą go na sześć niemal kwadratowych pól. Światło słońca rysuje cienie na ścianach, w których zapisały się dziesięciolecia – odpadający tynk, wyblakłe farby. Zjawisko malarskie, na które malarz odpowiada. Patrzy przez okno. Na płaskie płótno przenosi osobiste odpowiedniki tego, co obserwuje. Widzi barwne walory, wielkie i małe płaszczyzny, światło i cień, odkrywa związki linearne, rytmy przejść z przestrzenności w płaskość, wewnętrzne brzmienie akordów barw.